Θα σας πω μια ιστορία τώρα. Η προέλευσή της χάνεται στα βάθη των αιώνων, τότε που οι άνθρωποι κατέβαζαν σειρές και ταινίες σε υπολογιστές από το διαδίκτυο ή τις παρακολουθούσαν ονλάιν. Discalimer: Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική. Και τον κινηματογράφο. Και τη λογοτεχνία. Νταξ; Να μην κατεβάζετε παράνομα μουσικές, ταινίες και βιβλία! Δεν κάνει, δεν είναι ηθικό. Επίσης μπορεί να σας πάρουν τα παιδιά σας με εισαγγελική παραγγελία. Ας δούμε τους λόγους που είναι πιθανό να συμβεί αυτό.
Καλοκαίρι, Ιούλιος. 67 υπό σκιάν, έξω. 3 παιδιά, μέσα. Έφαγαν. Έπαιξαν. Σου ζάλισαν τον έρωτα. Θες να ρημαδοκλείσεις λίγο τα μάτια σου, έτσι λίγο κάτω από το ερκοντίσιον, τα παρακαλάς, τα ικετεύεις να σε αφήσουν μισή ώρα, όχι παραπάνω! Τα καλοπιάνεις, τα ικετεύεις, τα απειλείς, τα ξορκίζεις. Σου λένε πως θα συσκεφθούν και θα σε ενημερώσουν για τις αποφάσεις τους. Θυμάσαι τους προγόνους σου, που μεσημέρι Ιουλίου διέταζαν «ΣΚΑΣΜΟΣ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΤΙΚΑ, ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΚΙΧ ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΗ ΛΟΥΡΙΔΑ!» – άμα σου βαστούσε, ας κουνιόσουν – και την μπάρμπι με σιγαστήρα τη χτένιζες, μην ακουστεί το θρόισμα των μαλλιών της και σε ξεπετσιάσουν οι αγαπητοί συγγενείς σου.
Τα πιτσιρίκια λοιπόν, τελειώνουν το μίτινγκ και σε ενημερώνουν πως επειδή είσαι καλή μαμά και δεν τους έκανες κλύσμα το μπριάμ που είχες μαγειρέψει, αντ’ αυτού τους έφτιαξες, ξεχωριστά, κρέπες για μεσημέρι, θα σου επιτρέψουν κατ’ εξαίρεση σήμερα το μεσημέρι να αναπαυθείς, χωρίς να χορεύουν τον αρχέγονο τελετουργικό χορό των ΜΑΟ ΜΑΟ στο σβέρκο σου. Θα δουν «ΤΑΙΝΙΑ»! Ω! Αυτό σημαίνει 90 λεπτά ύπνου, νταξ, το λες και ευτυχία αυτό, το λες ψυχική ανάταση, το λες ευφορία, (<—- τι σας θύμισα τώρα), το λες «μαλάάάάάκα μουυυ, θα λιώσωωωωω μιάμιση ώρααααα στον ύπνο!».
Οκ.
Ζητάνε μία συγκεκριμένη παιδική ταινία, δεν την έχεις κατεβάσει, δεν τρέχει τίποτα – θα τη δουν ονλάιν, τόσα sites υπάρχουν. Την βρίσκεις, πας να πατήσεις play, ώπα σου λέει, σκάει ειδοποίηση «καργιολάκι έχεις adblock για να μπλοκάρεις διαφημίσεις, απενεργοποίησε το, αλλιώς δεν σου δείχνουμε τίποτα». Τι να κάνεις, απενεργοποιείς το adblock, 10 ώρες να κλείνεις παράθυρα με διαφημίσεις, κάποια στιγμή το πετυχαίνεις, καθαρίζει η οθόνη από pop ups, πατάς πλέυ, χαίρονται, κάθονται να δουν το ταινιάκι τους. Πας περιχαρής να πέσεις για ύπνο.
Ναι, σιγά.
Ξαπλώνεις, κάνεις πατ πατ το μαξιλάρι, τεντώνεις το κλιματιστικό στους -3, σκεπάζεσαι με βελέντζα και είσαι έτοιμη να ζήσεις το όνειρο για 90 λεπτά, έχεις κανονίσει ήδη και τι όνειρο θα δεις. Εκεί που βυθίζεσαι σε ωκεανούς υπνηλίας, το ένα αυτί σου (το δεξί, πάντα) ανάθεμα τη μητρότητα του που δεν χαλαρώνει ποτέ από τότε που διαιωνίστηκε, συλλαμβάνει περίεργα ηχάκια. Γελάκια. Φίλε, συγκεκριμένα ηχάκια. Δεν λαθεύεις ποτέ στην αναγνώριση τους, είναι τόσο χαρακτηριστικά κρίπυ – ενεργοποιούν το συναγερμό «ΚΑΠΟΙΑ ΜΛΚΙΑ ΕΓΙΝΕ, ΤΡΕΕΕΕΕΕΧΑ!». Πετάγεσαι από το κρεβάτι, χωρίς να έχεις καλοξυπνήσει, το ένα πόδι σου κοιμάται ακόμα, δεν έχει πιάσει το υπονοούμενο πως είσαι όρθια, όπου πας να το πατήσεις και το νιώθεις πλέυ ντο, ζύμη, δεν επικοινωνεί με το υπόλοιπο σώμα σου που είναι σε πανικό! Τρέχεις στο σαλόνι, σέρνοντας το κουλό σου πόδι, το ζυμαρένιο – έχεις σάλια στο στόμα και βγάζεις άναρθρες κραυγές.
Θυμάσαι πως κάπου έχεις αφήσει έναν αναπτήρα, λογικά γελάνε επειδή έβαλαν φωτιά στο σκυλί της οικογένειας, σου λένε μάλλον έτσι θα γίνεται το hotdog. Ίσως να άνοιξαν το ντουλάπι με τα ποτά και να σερβιρίστηκαν από 2 τεκίλες το κάθε παιδί, σκέφτεσαι πριν δεις τι έγινε, να καλέσεις ασθενοφόρο «ναι, ελάτε γρήγορα, βρήκα τα παιδιά ζάντες στο σαλόνι!». Ίσως κρυφογελάνε έτσι πνιχτά, επειδή πέταξαν το μικρότερο από το παράθυρο, το σαλόνι είναι στο ισόγειο, και με το κεφάλι να έπεσε το πιτσιρίκι αποκλείεται να έπαθε μεγάλη ζημιά, οπότε για να γελάνε έτσι, μάλλον το πέταξαν και το κατούρησαν, καπάκι.
Ούτε.
Τα βλέπεις και τα 3 να κάθονται, αρτιμελή. Και ο σκύλος επίσης, ακέραιος, δε βγάζει καπνούς η γούνα του. Και να γελάνε με λυγμούς, να σκουντάνε το ένα το άλλο, να γουρλώνουν τα μάτια.
– Τι έγινε, τι συμβαίνει, τι πάθατε, μολογήστε τα όλα, θα σας φάω τα λαρύγγιααααα, τι κάνατεεεεε!
– Τίποτα, απλά πήγαμε να πατήσουμε pause λίγο στην ταινία για να πάμε να πιούμε νερό και βγήκε ΑΥΤΟ! Χιχιχιχιχιχιχιιχιχιχιχιχιχιχιχιχιχιχι!
Γυρνάς το κεφάλι στην οθόνη, για να δεις το ΑΥΤΟ.
Το ΑΥΤΟ. Ανάθεμα τις απενεργοποιήσεις adblock και τα ονλαιν sites για ταινίες, ανάθεμα τη μοίρα και το ριζικό σου.
Με το που πάτησαν τα παιδιά pause, έσκασε στην οθόνη pop up. Βιντεάκι. Με γκόμενα. Που πίπωνε έναν τύπο και της έσκαγαν στη μάπα φλόκια. Gif, τριών δευτερολέπτων που έπαιζε φορέβερ, έσκαγαν στην τύπισσα τα σκάγια, όβερ εντ όβερ εγκαίν. Το μικρότερο πιτσιρίκι δεν είχε καταλάβει, νόμιζε πως «ο κύριοθ πέτακθε το παγωτό του στην κυρία κατά λάθοθ!», τα άλλα δύο λαμόγια όμως, απόφοιτοι Τετάρτης δημοτικού στο Μπρονξ, προφανώς έχοντας εκτίσει και ποινή σε μάξιμουμ σεκιούριτι πρίζον, δεν εξηγείται αλλιώς, ΗΞΕΡΑΝ τι έβλεπαν – εξ ου και είχαν κλάσει στο γέλιο.
Πέφτεις με πλονζόν στην οθόνη, την καλύπτεις για να προφυλάξεις τις αθώες παιδικές ψυχές που έχουν πάει παραπέρα και μιμούνται τώρα το τσιμπούκωμα με χειρονομίες το ένα στο άλλο. Τα μιμείται και το μικρό, που εξακολουθώντας να μην έχει ιδέα τι παίχτηκε αλλά μη θέλοντας να μείνει στην απ’ έξω του χαβαλέ, κάνει πως γλείφει και καλά πασαλείβει τη μούρη του παγωτό.
Ο σύζυγος μπαίνει σπίτι από τη δουλειά, κατάκοπος, ιδρωμένος, μπαϊλντισμένος. Βρίσκει εσένα στα 4, με τα μάτια γουρλωμένα από το σοκ και σάλια ξεραμένα ακόμα στο στόμα από τον ύπνο, να έχεις αγκαλιάσει μια οθόνη υπολογιστή που δείχνει μια μαλαπέρδα εν δράσει, και 3 πιτσιρίκια να παίζουν «πάρτα μωρή άρρωστη», αναπαριστώντας με γλαφυρότητα τη θρυλική ταινία για όλη την οικογένεια, με τίτλο το Παλαμάρι του Βαρκάρη. Κάνει μεταβολή ο άνθρωπος, βγαίνει από το σπίτι, μπαρκάρει, τον λένε και Μανωλιό, τον Μανωλιό τον πήρανε σ’ ένα καράβι μούτσο και βγήκε ένα σκυλόψαρο και του ‘φαγε το adblock να βάζετε στις ταινίες σας, παιδιά.
