Φαν φακτ. Είμαι σπαρίλα. Δηλαδή και ως παιδί ακόμα, ο δγιάολος μου ήταν τα σπορ και οι γυμναστικές, άσε με ρε φίλε να πεθάνω σ’ενα βιβλίο επάνω, μη με ταλαιπωρείς με αθλοπαιδιές! Οι γονείς μου από την άλλη, ήταν σε άρνηση να δεχτούν πως η δεύτερη φύση μου ήταν η απραξία και μια ζωή με τρέχανε σε γυμναστήρια και στάδια, έχει πληρώσει συνδρομές ο πατέρας μου, ουυυυυ, δεύτερη κόρη πάντρευε τόσα χιλιάρικα που έχωσε σε ταμεία «υπέρ ενίσχυσης τάδε αθλητικού συλλόγου». Τι ταλαιπώρα έχω περάσει ρε Θεέ!
Όπου κλασικά, κάθε φορά οι εκάστοτε προπονητές και προπονήτριες εκνευρίζονταν μαζί μου, σε σημείο να βγάζουν καπνούς από τ’ αυτιά, με συμπαθούσαν μεν γιατί έκανα αστεία ξερωγω και γελούσαν, από την άλλη ήμουν τόσο άχρηστο υλικό που τους έβγαζα σαδιστικές τάσεις «τα φτίσις το γκάλα της μανούλας σου, γκατάκι» (Από χώρες της ΕΣΣΔ, οι περισσότεροι, και κάτι Ρουμάνες γκεσταπίτισσες θυμάμαι, να μου φωνάζουν «ΡΑΟΥΣΣΣΣΣ ΡΡΡΡΡΡΕΜΑΛΙ, ΕΝΤΩ ΘΑ ΓΚΙΝΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΣΟΥ»)
Ένα φεγγάρι, εκεί γύρω στα 11 – 12 πέρασα κι από το γυμναστικό σύλλογο Πατησίων, ενόργανη παρακαλώ! Όλα τα παιδάκια ευλύγιστα, να κοπανιούνται σε δοκούς και μονόζυγα, εγώ κρυμμένη πίσω από κάτι στρώματα, να διαβάζω ΠΑΤΤΥ, η ντροπή του ταπί ήμουν. Δύο χρόνια εκεί, κι ακόμα όταν με έβαζαν να κάνω ρόδα, έπαιρνα φόρα, ακουμπούσα ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ και τις 2 παλάμες κάτω, σήκωνα το κωλί μου τριάμιση εκατοστά και προσγειωνόμουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΕΙΟ που είχα ξεκινήσει, μια φορά έκανε το λάθος μια προπονήτρια να μου πιάσει τα πόδια στον αέρα και να με σηκώσει σε κατακόρυφο, άφησα δυο πίτσες και τρεις μπύρες στα πόδια της. Ρε, γεννημένη αθλήτρια λέμε, ΚΟΜΑΝΕΤΣΙ της Πατησίων, με φωνάζανε. Κομάν έτσι κι έτσι…
Μέχρι που κάποια στιγμή η γυμνάστρια μας, η φράου Ψυχανάγκα έπρεπε να λείψει κι ήρθε ένας άλλος προπονητής, πρώην πρωταθλητής ξέρωγω, πρώην μοντέλο, πρώην Θεός, ημίθεος, κάτι, δεν είμαι σίγουρη. Πώπω φίλε… Οι ορμόνες όλων μας ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, 11 έως 14 χρονών κοριτσάκια, ο δε τύπος ένας γλύκας. Και κούκλος και καλούλης, νταξ, μας απηύθυνε το λόγο και λιώναμε σα μουσταλευριές, φαντάσου την περίοδο που μας έκανε εκείνος προπόνηση, δεν έκλαιγα πριν πάω, δεν χρειαζόταν να με ξεκαλουπώσει η μάνα μου από το στύλο της ΔΕΗ έξω από το γυμναστήριο και να με τραβάει από τα πόδια για να μπω, έμπαινα εθελοντικά, πρωτοφανές! (Και εφήμερο, προφανώς).
Τέλος πάντων, ότι γυμναστική έκανα στη ζωή μου, τότε την έκανα. Ο δε τυπάκος, ενθαρρυντικός με όλα τα κοριτσάκια, μέχρι και σε μένα είχε πει «μπράβο, πολύ καλή, σε βλέπω και στην εθνική ομάδα σύντομα» ε εντάξει, το γκάμησε και ψόφησε, μου ΄φυγε λίγη μύξα από το γέλιο, τον βρήκε στο ΘΕΛΗΜΑΤΙΚΟ ΠΗΓΟΥΝΙ, έκανε πως δεν το πρόσεξε ο καλούλης μου μωρέ, από ευγένεια ούτε καν το σκούπισε, δέκα λεπτά ήταν με το παράσημο στη μούρη, τι να κάνει κι αυτός, έπρεπε να βγει το μεροκάματο.
Δε θα ξεχάσω, ένα βράδυ, Παρασκευή ήταν, τελευταία προπόνηση κάναμε, γύρω στις 9. Μας έχει λιώσει ο τυπάκος στα ανοίγματα, ξέρετε από αυτά που κάνουν στα παιδιά της ενόργανης, τα κινέζικα βασανιστήρια… Ε, εμένα η προπονήτρια, επειδή με ήξερε τι ρούχλα ήμουν, δε με πολυζόριζε, σου λέει τόσο άχρηστο κι αγύμναστο που είναι αυτό, άμα το πιέσω θα σπάσει. Άσ’το εκεί, όσο πάει. (όπου, «όσο πάει» στη δική μου περίπτωση, ήταν ανοίγω τα πόδια σε στάση «συγκάηκα» – ως εκεί. Δεν πάει πιο κάτω.)
Ο τυπάκος όμως, είπε να δοκιμάσει την τύχη του μαζί μου. Έρχεται λοιπόν, εκεί που είχα ανοίξει ποδαράκια, τύπου σπαγκάτο, αλλά στο όρθιο, σα να προσπαθώ να κάνω τσισάκια χωρίς να βρέξω τα μπούτχια μου… ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΛΚ ΜΟΥ… ΚΑΙ ΜΕ ΖΟΥΠΑΕΙ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ. ΧΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ, κάτω.
Ιχχχχχχχχχχχχχχχ δε πέην! «Μπράβο» μου λέει! «ΜΠΡΑΒΟ, ΩΡΑΙΑ, ΔΟΥΛΕΨΕ ΤΟ ΛΙΓΟ, ΤΟ΄ΧΕΙΣ!»
Τι να δουλέψω φίλε. Που είχαν ανοίξει τα πόδια τέρμα, είχαν σπάσει οι βίδες ξερωγω, εκεί που ενώνονται τα πόδια με το υπόλοιπο σώμα, δεν ένιωθα τίποτα από τη λεκάνη και κάτω λέμε. Ναι, αλλά δεν ήθελα να γίνω και ρεζίλι στον τύπο, τόσο ωραίο παιδί, κρίμα ήταν. Οπότε, έτσι όπως ήμουν εκεί, προσποιήθηκα ότι κάνω μπροστά ξέρω γω και μετά πίσω, με το χέρι όρθιο, τάχαμ τάχαμ γυμνάζω τη μέση μου, και «ω τι στητό που έχω τον κορμό μου, πςςςςς μπουχουχου κλαψ λυγμ, δε θα ξανασηκωθώ ποτέ από δω κάτω» ενώ καυτά δάκρυα αυλάκωναν τα μάγουλα μου.
Τελειώνει η προπόνηση, «άντε κορίτσια, στα αποδυτήρια, από βδομάδα με την προπονήτρια σας, χάρηκα που σας γνώρισα, καλό Σαββατοκύριακο». Του γνέφουμε όλες, χαιρετάω κι εγώ ανάμεσα σε λυγμούς, νόμιζαν όλοι πως κλαίω από τη στεναχώρια μου που φεύγει το γκομενάκι, εγώ σπάραζα από τον πόνο στις κλειδώσεις, αλλά το έκανα γαργάρα.
Και φεύγει ο έτσι.
Φεύγουν και τα υπόλοιπα παιδιά. Σβήνουν και τα φώτα, εγώ εκεί. Μπαλαρίνα στη λίμνη των κύκνων, σε σπαγκάτο, βαλσαμωμένη, με τα πόδια τέντα. Ήρθε κάποια στιγμή η καθαρίστρια, «τι κάνεις εδώ παιδάκι μου μέσα στα σκοτάδια» – της είπα τον πόνο μου, ΓΕΛΑΣΕ ΠΟΣΟ ΓΕΛΑΣΕ Η ΓΚΑΡΓΙΟΛΑ, τες πα, με χίλια ζόρια κατάφερε και με σήκωσε, ένα εξάμηνο περπατούσα σα χεσμένη, δεν έκλειναν τα πόδια. Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η σταδιοδρομία μου ως αθλήτρια της ενόργανης, το ταπί έχασε μία Ολυμπιονίκη – αλλά το καραγκιοζιλίκι κέρδισε μία πρωταθλήτρια. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.[…]
*Aπόσπασμα από το βιβλίο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΦΥΣΤΙΚΙ. Μπορείτε να παραγγείλετε το βιβλίο από εδώ: ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΦΥΣΤΙΚΙ
