Όλοι κάτι έχουμε, σωστά; Για κανέναν δεν είναι εύκολη η ζωή. Τι έχει περάσει ο καθένας από εμάς, η ψυχή μας μόνο το ξέρει. Κ για τον καθένα, είναι βουνό τα δικά του προβλήματα, ακόμα κι αν σε άλλους, αυτά μπορεί να φαίνονται αστεία. Μπορεί και στον ίδιο τον άνθρωπο, μετά από καιρό, με πιο ψύχραιμο μάτι, να φανούν λιγότερο ζόρικα από τη στιγμή που τα βιώνει.
Όπως και σε πολλούς άλλους ανθρώπους, έτσι και σε μένα, το δικό μου πρόβλημα είναι το ‘χαλί’. Είναι το χαλί που κρύβει δράκους. Αυτό το χοντρό χαλί, που ανασηκώνουμε την άκρη του, χώνουμε από κάτω ότι μας ζορίζει και πάμε παρακάτω. Και αρνούμαστε να δούμε πως σιγά σιγά, το χαλί γεμίζει το δωμάτιο, φτάνει στο ταβάνι.
Κομματάκι κομματάκι, ότι μας πονάει, ζει εκεί. Κάτω από το χαλί. Μικρά μικρά τερατάκια, ενώνονται σε ένα τρομαχτικό εφιάλτη, που ψάχνει μικρές ρωγμές στο χαλί που πάνω του έχουμε στηρίξει όλη μας τη ζωή, για να ΠΕΤΑΧΤΕΙ ΕΞΩ και να μας καταβροχθίσει, να τα τινάξει όλα στον αέρα. Και μάθαμε να ζούμε, με αυτή την απειλή. Μέρα με τη μέρα, μας εκβιάζει ο ίδιος μας ο εαυτός, τα μέσα μας. Μας απειλούν πως θα ξεχυθούν από το στόμα, τα αυτιά, τη μύτη, τον αφαλό μας, ότι μας φοβίζει, μας απειλεί πως θα μας καταπιεί. Και περνάνε τα χρόνια κ οι περισσότεροι από μας, γινόμαστε επαγγελματίες θηριοδαμαστές, κάθε μέρα πολεμάμε να επιβιώσουμε. Μα, δεν είναι ζωή αυτό, αυτό είναι μαρτύριο.
Έχω ζοριστεί πολλές φορές στη ζωή μου. Και έλεγα κάθε φορά ‘την παλεύω’. Ξέρω πως φλερτάρω με την κατάθλιψη, εκ γενετής νομίζω, τυπικό χαρακτηριστικό ανθρώπων που κάνουν τους άλλους να γελούν, είμαι επαγγελματίας καραγκιόζης και μην πω ψέματα, δε με χαλάει καθόλου που έκανα αυτό μου το δρακάκι επάγγελμα, άκου να δεις ρε φίλε, μπορείς να τελικά να ζήσεις από αυτό! Όταν δεν είμαι καλά, γράφω. Και γράφω καλά, λες και το μυαλό μου παίρνει φωτιά, λες και το τρέφει η εσωστρέφεια και η κατήφεια μου! Καλή φάση. (Ισχύει για όλους αυτό, να το ξέρετε! Στη λύπη πάνω, έχουν γίνει οι καλύτεροι πίνακες, τα καλύτερα αγάλματα, τα καλύτερα βιβλία, τα καλύτερα σεμεδάκια, τα καλύτερα παστίτσια και οι καλύτεροι μπακλαβάδες).
Μέχρι που μια μέρα, αρκεί μια αφορμή, μια μικρή (ή μεγάλη αφορμή) κάνεις ένα τσαφ! – κ κατεβάζεις γενικό. Γιατί το χαλί δεν χωράει άλλη σαβούρα. Και ανοίγεις διάπλατα τα μάτια, γιατί έρχεται κατά πάνω σου ΤΟ ΤΕΡΑΣ.
Το δικό μου τέρας, ονομάζεται Γ.Α.Δ. – Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή. Είμαι σίγουρη πως θα το γκουγκλάρετε, αλλά θα σας πω ακριβώς τι συνέβη στη δική μου περίπτωση. Και το πιο απλό πράγμα, με έφερνε στο χείλος της καταστροφής. Ο γιατρός μου είπε πως είχα συσσωρευμένη κούραση, ένα παλιό μετατραυματικό στρεςς που δεν διαχειρίστηκα ποτέ με αποτέλεσμα να με περιμένει στη γωνία + ενα σοβαρό επαγγελματικό πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσω και ήταν το κερασάκι στην τούρτα, η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι στο δικό μου μυαλό. Και ξαφνικά, όλα ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Τόσο απλά. Δεν μπορώ να σας δώσω να το καταλάβετε αλλιώς.
Μια μέρα μιλούσα με τον άντρα μου και διαφωνήσαμε για κάτι αστείο, δε θυμάμαι καν τι, ποιος θα πάει να πληρώσει έναν λογαριασμό, κάτι τέτοιο, μια μαλακιούλα. Και ένιωσα πως θα πεθάνω. Μια κρίση πανικού, από τις πιο άγριες που έχω περάσει. Είχαν προηγηθεί βράδια που ένιωθα πως πνίγομαι στον ύπνο μου, που ξυπνούσα ξημερώματα με τρόμο, γυναικολογικά, ορμονολογικά, δερματικά προβλήματα, όλα αποτέλεσμα ψυχοσωματικής αντίδρασης στην πίεση που δεχόμουν. Από τον ίδιο μου τον εαυτό μου. ΕΓΩ. ΜΟΥ ΕΚΑΝΑ ΕΠΙΘΕΣΗ! ΕΓΩ. ΑΠΟ ΜΕΣΑ!
Ξαναλέω. Πολλές φορές λέμε πως δεν είμαστε καλά. Πως δεν την παλεύουμε. Αλλά καλώς ή κακώς, πάμε παρακάτω χωρίς να κάνουμε κάτι γι αυτό. Αυτές οι (εκατοντάδες) φορές, μαζεύτηκαν σε μένα και έγιναν ένα μεγάλο, ΤΕΡΑΣΤΙΟ ‘ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΡΕΧΟΥΜΕ!!!!!’.
Πήγα επειγόντως σε ένα νοσοκομείο που εφημέρευε. Εκεί με καθησύχασαν, ναι ήταν μια βαρβάτη κρίση πανικού, δεν πέρναγα καρδιακό επεισόδιο (κάποιοι γελάτε πικρά τώρα, αναγνωρίζετε τα συμπτώματα) και από κει με παρέπεμψαν στον ειδικό γιατρό που με ανέλαβε. Ο οποίος και με καλωσόρισε στη χώρα της Γ.Α.Δ ( ‘α, και εγώ έχω!’ μου είπε – χαχαχ).
Όλο αυτό το κείμενο, έχει στόχο 2 πράγματα.
1ον, ποτέ δεν ξέρουμε τι κρύβει κάποιος και με τι παλεύει, οπότε καλό είναι να προσπαθούμε, όσο γίνεται να συμπεριφερόμαστε με καλοσύνη και κατανόηση, αλλά μόνο τόση όση δεν υπερβαίνει τα όρια της ανοχής και της αξιοπρέπειας μας.
2ον, πολλά μικρά ‘ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ’ που λέμε κάθε μέρα και όσες μαλακίες καταπίνουμε για να συνεχίσουμε τη ζωή μας, καταλήγουν σε ένα τεράστιο ‘ΠΕΙΡΑΖΕΙ!!!’. Ο γιατρός μου είπε, πως αν δεν πήγαινα μόνη μου αυτή τη φορά, την επόμενη θα με πήγαιναν με φορείο. Γιατί πόση πίεση να αντέξει ένας μυς; Ένας μυς είναι η καρδιά σου φίλε, πόσο πλάκωμα να παλέψει, δεν είναι αρσιβαρίστας. Μην παίρνεις αψήφιστα τις ταραχές και τις κρίσεις πανικού που προκαλούν αρρυθμία ή ταχυκαρδία, επιβαρύνουν όντως την καρδιά σου, σε προειδοποιεί, μην αγνοείς τα σημαδια. ΔΕΣ ΓΙΑΤΡΟ. ΣΗΜΕΡΑ.
Αυτά είχα να σας πω. Είμαι καλά, είμαι ήρεμη και είμαι σε ανάρρωση από τη Γ.Α.Δούλα μου. Ευτυχώς, άμεσα έτρεξαν κάποιοι άνθρωποι και πήραν μεγάλο βάρος από πάνω μου, με το να μου δώσουν χρόνο και χώρο να πάρω τις ανάσες μου, φίλοι που δυστυχώς το έχουν περάσει, με βοήθησαν να καταλάβω πως δεν είναι το τέλος του κόσμου, πράγματι. Ίσως είναι η αρχή.
Κανείς δεν πρέπει να ζει με πλάκωμα στην καρδιά και με μυαλό σε πανικό. Είναι απαίσιο συναίσθημα, είναι τυραννία. Δεν αξίζει σε κανέναν. Όλα παλεύονται. Οι δράκοι κάτω από το χαλί, όχι.
ΔΕΣ ΕΝΑΝ ΕΙΔΙΚΟ. Μην τυραννιέσαι άλλο, αν όσα διάβασες σου φαίνονται οικεία. Γ.Α.Δ. λέγεται και θεραπεύεται.
